donderdag 22 maart 2012

Kattenkwaad

Met veel plezier kijk ik terug naar mijn jeugd. Ik ben nooit echt een 'meisje-meisje' geweest. Ik speelde altijd met auto's en lego in plaats van met poppen. Ooit hebben mijn ouders mij een poppenhuis gegeven, maar ik denk dat ik mij daar uiteindelijk maar 5 minuten mee heb vermaakt. Ik viel toch altijd weer terug op mijn autogarage en lego. Uren was ik daar stil mee.

Ik geloof ook dat mijn knieën in de zomer nooit veel daglicht hebben gezien. Altijd zaten daar pleisters op omdat ik weer zo lomp was en ze openschaafde. Ik vergeet ook nooit meer die keer dat ik van paaltje naar paaltje wilde springen en hard uitschoof omdat het net had geregend. Hup, daar lag ik op de grond. Mijn bril 10 meter verderop, glas eruit, een kapotte lip, flinke schaafwond op mijn wang. Als ik bloed zag dan raakte ik in paniek (nu nog steeds trouwens) en moest ik altijd flink getroost worden door mijn ouders.


Maar mijn 'mooiste' actie blijft toch wel het tekenen op auto's samen met mijn buurmeisje. Ik kwam op de een of andere manier op het geniale idee om met stenen op auto's te gaan krassen en mijn buurmeisje vond het helemaal geweldig. We gingen samen op zoek naar wat stenen en gingen creatief aan de slag om vervolgens onze ouders er bij te roepen en te laten zien wat voor iets moois we hadden gemaakt. Ze waren hier natuurlijk absoluut niet blij mee. Maar eerlijk is eerlijk, dat zonnetje en die boom stonden geweldig op de motorkap.
Hoe dat toen verder is afgelopen weet ik niet meer precies, maar ik mocht het nooit meer doen.

Dan had je nog zo'n periode dat je deed 'pijltje schieten'. Heel stoer gingen we dan met ons groepje op pad. Een PVC buis en een tas vol papier waar we ondertussen pijltjes van stonden te draaien. In de zomer was dat helemaal geweldig, want iedereen had zijn of haar deuren en ramen openstaan en het voelde zo heerlijk als dan jouw pijltje met een vaart naar binnen geschoten werd. Soms hoorde je gevloek, soms geschreeuw en soms kwamen mensen kwaad naar buiten gerend. En wij? Wij lagen helemaal dubbel van het lachen. Ja, ik was echt een heel stoer meisje vroeger, vol kattenkwaad.

We hadden ook 'het pleintje'. Dat was, zoals je al leest, een plein. Hier hebben we ontzettend veel tijd doorgebracht. Hockey, voetbal, verstoppertje, gewoon zitten en kletsen, naar de stoere voetballende jongens uit de brugklas kijken en hutten bouwen. En als de straatlantaarns aan gingen dan was het tijd om naar huis te gaan, want dat moest ik van papa en mama.

Helaas kwam de periode dat ik huiswerk begon te krijgen en langzaam werd ik serieuzer en ging ik mij meer in mijn boeken en huiswerk verdiepen. Hierdoor werd ik een beetje saai voor mijn vriendinnetjes en steeds minder ging de deurbel met de vraag of ik buiten kwam spelen. Uiteindelijk is heel het groepje uit elkaar gevallen. We gingen ieder onze eigen weg.


Soms kom ik die vriendinnen van toen nog wel eens tegen en dan moet ik altijd aan deze dingen denken. Mooie tijd was dat.

woensdag 21 maart 2012

Twitter

Ik geloof dat het ergens in 2009 was toen ik twitter ontdekte. In het begin gebruikte ik het vooral om up to date te blijven van de laatste gebeurtenissen in de wereld. Al gauw ging ik op zoek naar mensen die mij wel interessant leken en langzaam werd het aantal volgers steeds groter en groter. Er ontstond een groepje waar ik dagelijks 'contact' mee kreeg. Na een tijd kwam er een moment dat ik er geen tijd en zin meer voor had en stopte. In november begon het weer te kriebelen bij mij en besloot ik om een nieuw account aan te maken waar ik momenteel onder twitter.

Ik vraag mij regelmatig af waarom ik eigenlijk twitter. Doe ik het voor de aandacht? Misschien. Vind ik het gezellig? Niet altijd. Doe ik het uit verveling? Dat zeker. Maar de grootste reden is dat ik het een grote soap serie vind. Soms zit ik eens lekker door mijn timeline te lezen en zie ik de raarste dingen voorbij komen. En dan praat ik nog niet over de prive berichten die ik zo nu en dan eens krijg. Mensen doen daar namelijk oneerbare voorstellen in. Ze vragen of ik mee wil doen met een trio (of zelfs met meerdere), of dat ik gewoon een keer een sexdate wil, net of het de normaalste zaak van de wereld is. Zie ik er zo 'makkelijk' uit, of is dat de trend van tegenwoordig? Lekker van bil gaan met een vreemde. Ach, waarom niet joh, het is tenslotte 2012. Door twitter zou mijn seksleven opeens op 'zeer actief' komen te staan. Ik hap nooit toe, maar zie om mij heen dat een aantal tweeps dat wel doen en dat moeten ze ook lekker zelf weten. Ik vraag mij alleen af of ik zo ouderwets ben. Dat zal waarschijnlijk ook wel zo zijn.

Het mooie aan twitter is dat ik ook echte vriendschappen zie ontstaan en daar geloof ik zelf ook in. Ik merk namelijk dat ik met sommige tweeps een hele goeie klik heb. Met anderen heb ik weer totaal niets. Grappig is dat, dat je met de één meer hebt dan met de ander, zelfs op internet merk je dat al vrij snel.

Sommige mensen nemen twitter ook erg serieus. Ik probeer het niet te doen, maar ontkom er niet altijd aan. Ik geloof dat ik zelf ook de reputatie van 'flirt' op twitter heb, maar dat is allemaal spel. Ik ben alles behalve een flirt (alhoewel er zeker een aantal hele knappe mannen rondhangen in mijn timeline, maar mondje dicht).

Toch vraag ik mij af of ik nog zonder twitter kan. Ten eerste, omdat het heel erg handig is als er iets gebeurd in de wereld. Maar ten tweede, toch de gezelligheid. De complimenten en aandacht die je daar krijgt strelen (onbewust) je ego. Ik ontkende het in het begin, maar eerlijk is eerlijk, het doet je goed.

Over een paar weken heb ik mijn eerste tweetup. Geloof mij, ik ben doodzenuwachtig. Als ik maar niet tegenval of verlegen ben. Als er in het echt ook maar een klik is. Achteraf valt dit meestal allemaal 100% mee, als ik de verhalen moet geloven. Ik kijk er dan ook stiekem erg naar uit.

Maar nu genoeg over dit zeer populaire medium. Ik ben twexit.

dinsdag 20 maart 2012

Ik haat het...

Als ik kijk naar hoe ik vroeger was, en dan spreek ik over ongeveer 10 jaar geleden, dan was ik een erg sociaal en vrolijke meid. Wekelijks ging ik op stap met vriendinnen. Lekker naar de kroeg, de hele dag op de kermis hangen bij de Break Dance (want dat was heel stoer). Beetje flirten met leuke jongens. Af en toe zelf ook eens in de Break Dance gaan, want de hele tijd daar staan werd zo nu en dan ook wel eens saai. Elk weekend had deze meid plannen. Ik had toen ook de leeftijd dat ik legaal uit mocht gaan dus zo gauw het weekend aanbrak zat ik te stuiteren omdat het weer bijna zaterdag was en ik 's avonds lekker in de kroeg kon hangen of in een disco in de buurt.

Helaas is dat door omstandigheden, waar ik liever nu nog niet over praat, veranderd. Maar het kwam er op neer dat ik meer begon te eten. Gewoon omdat ik mij daar beter door voelde. Als ik dan weer een zak chips op had walgde ik van mijzelf. Hoe kon ik zo veel eten? Zoveel, dat ik er misselijk van werd. Langzaam begonnen de kilo's er bij mij aan te komen. Ik heb mij altijd al dik gevoeld, maar als ik naar de foto's van toen kijk zie ik een normale meid. Niet te dik, maar een normaal figuurtje. Maatje 38. Mijn gedachtes waren toen helemaal verkeerd. Dat zie ik nu pas, nu ik 26 jaar ben. Maar ondertussen zitten er bij mij wel een heleboel kilo's aan. Nu voel ik mij pas echt dik. En het is zo confronterend om de foto's van toen te zien. Waarom dacht ik zo verkeerd? Misschien kwam het toch door die lullige opmerkingen die ik af en toe naar mijn hoofd geslingerd kreeg op de middelbare school. Ik had een beste vriendin toen en we werden altijd 'de dikke en de dunne' genoemd. Zij de dunne, en ik... de dikke. Zo zijn er nog een aantal opmerkingen naar mij gemaakt die er naar alle waarschijnlijkheid flink in hebben gehakt bij mij.

Mensen kunnen gemeen zijn. Mensen staan niet stil wat voor impact woorden op een ander kunnen hebben. De een is er gevoeliger voor dan de ander. En ik ben zo'n gevoelig typje. Ik ben zo'n typische emo eter. Als ik stress heb of mijzelf niet fijn voel dan ga ik simpel gezegd vreten om even een 'fijn' gevoel te hebben. Daarna voel je je nog walgelijker en dikker, maar dat terzijde.

Ik haat het om meteen al moe te zijn. Ik haat het om snel te zweten. Ik haat het om heel veel moeite te doen om leuke kleding te vinden. Ik haat het om bijna geen aandacht te krijgen van mannen omdat ze liever een slanke meid hebben en ik haat het dat ik geen leuke, sociale dingen meer durf te doen omdat ik mij schaam voor mijn figuur. Ik wil mij weer als dat meisje van 10 jaar geleden voelen.

Afgelopen november zijn er bij mij galsteentjes ontdekt in het ziekenhuis. Ook wisten ze mij te vertellen dat mijn lever een beetje in het vet lag. Dit schudt je wel even wakker. Ik begon te beseffen dat mijn gezondheid gevaar begon te lopen. Op de een of andere manier heb ik nu een knop omgezet. Momenteel ben ik bijna 16 kilo kwijt. Ik heb nog wel even te gaan, maar ik ben bijna op de helft. Stiekem ben ik behoorlijk trots op mijzelf, maar ik ben de juiste mensen om mij heen ook heel erg dankbaar. Zij steunen mij wanneer ik het nodig heb. Zij zeggen de woorden die ik op dat moment wil horen.

Ik hou van jullie.

Je eerste echte liefde

Je eerste echte liefde, die vergeet je nooit zeggen ze en ik denk dat dat ook zeker wel voor mij geldt. Zestien jaar was ik. Pats. Boem. Verliefd. Constant aan HEM denken. Niet opletten in de klas want ‘oeh, dadelijk zie ik Koen weer in de pauze’. Helemaal zenuwachtig en misselijk van de kriebeltjes in mijn buik. Het lullige was dat, toen ik Bart voor de eerste keer zag, ik een relatie met Nick had. Ik geloof dat onze relatie 2 weekjes oud was. Maar Nick was een hele goeie vriend van Bart. En geloof mij, als je vriendinnetje met je goeie vriend er van door gaat dan is dat niet tof.

Soms, word je in je verleden door iets gevormd. Toen ik 14 jaar was heb ik een eikel als vriend gehad, ik zal hem even Rik noemen. Ik snap achteraf ook totaal niet wat ik ooit in hem gezien heb. Maar hij liep over mij heen. Hij heeft er voor gezorgd dat ik een muurtje om mij heen ben gaan bouwen. Dat ik gemener en harder ben geworden en daardoor heb ik Bart niet netjes behandelt tijdens onze relatie. Rik was zo'n typische jongen waar je tegenop keek. Daarbij was hij ook nog eens 4 jaar ouder dan dat ik was. Kort gezegd: Een grote fout.


Bart was mijn eerste bedpartner. Na een half jaartje besloten we om ‘verder te gaan’. Ik was doodsbang maar voelde mij veilig bij hem. Ik ben ook blij dat hij mijn eerste is geweest. Veel meisjes hebben spijt van hun eerste keer. Nou, ik niet. Integendeel zelfs. Bart was ook het tegenovergestelde van Rik. Bart kroop voor mij. Ze zeggen dat ‘te lief’ niet bestaat. Nou, Bart was te lief. En ik was een bitch. De eerste tien maanden gingen perfect. Dolverliefd. Iedereen om ons heen kreeg het gevoel dat wij elkaars blijvertje waren. En ik? Ik begon hem van mij weg te duwen. Ik begon af en toe een gemene opmerking te maken. Ik wilde altijd mijn zin krijgen. Ik wilde nu de touwtjes in handen hebben in deze relatie. En ik wilde hem pijn doen voordat hij mij pijn kon doen. Langzaamaan kregen we dan ook steeds meer ruzie om vervolgens elke keer samen op bed hard te huilen. Na vijftien maanden besloten we om er een punt achter te zetten. Mijn schuld.

Ik ben er twee jaar verdrietig om geweest. Hij was tenslotte mijn eerste echte grote liefde. En die keer dat ik hem in de kroeg weer met een ander meisje zag, brak wederom mijn hart. Hij was ondertussen doorgegaan met zijn leven. Hij verdiende ook een veel beter meisje dan ik.

Ik heb het mijzelf heel lang niet kunnen vergeven. Uiteindelijk, toen ik 20 jaar was, heb ik een andere jongen leren kennen, waarbij ik ongeveer hetzelfde gevoel kreeg als bij Bart. Maar Bart bleef toch net ietsje specialer. Die nieuwe relatie heeft vijf jaar geduurd, maar dat is weer een ander verhaal.
 
Mensen zeggen wel eens: Goh je was 16, kalverliefde. Kalverliefde. Ik heb zielsveel van die jongen gehouden en hij zal altijd speciaal voor mij blijven.
Ik vraag mij wel eens af of ik ooit weer dat gevoel mag gaan voelen wat ik bij Bart heb gevoeld. Ik weet wel dat als ik ooit weer zo’n lieve jongen tref ik er helemaal voor zal gaan en hem nooit, maar dan ook nooit probeer weg te jagen bij mij. Ik heb mijn lesje wel geleerd.