Je eerste echte liefde, die vergeet je nooit zeggen ze en ik denk dat dat ook zeker wel voor mij geldt. Zestien jaar was ik. Pats. Boem. Verliefd. Constant aan HEM denken. Niet opletten in de klas want ‘oeh, dadelijk zie ik Koen weer in de pauze’. Helemaal zenuwachtig en misselijk van de kriebeltjes in mijn buik. Het lullige was dat, toen ik Bart voor de eerste keer zag, ik een relatie met Nick had. Ik geloof dat onze relatie 2 weekjes oud was. Maar Nick was een hele goeie vriend van Bart. En geloof mij, als je vriendinnetje met je goeie vriend er van door gaat dan is dat niet tof.
Soms, word je in je verleden door iets gevormd. Toen ik 14 jaar was heb ik een eikel als vriend gehad, ik zal hem even Rik noemen. Ik snap achteraf ook totaal niet wat ik ooit in hem gezien heb. Maar hij liep over mij heen. Hij heeft er voor gezorgd dat ik een muurtje om mij heen ben gaan bouwen. Dat ik gemener en harder ben geworden en daardoor heb ik Bart niet netjes behandelt tijdens onze relatie. Rik was zo'n typische jongen waar je tegenop keek. Daarbij was hij ook nog eens 4 jaar ouder dan dat ik was. Kort gezegd: Een grote fout.
Bart was mijn eerste bedpartner. Na een half jaartje besloten we om ‘verder te gaan’. Ik was doodsbang maar voelde mij veilig bij hem. Ik ben ook blij dat hij mijn eerste is geweest. Veel meisjes hebben spijt van hun eerste keer. Nou, ik niet. Integendeel zelfs. Bart was ook het tegenovergestelde van Rik. Bart kroop voor mij. Ze zeggen dat ‘te lief’ niet bestaat. Nou, Bart was te lief. En ik was een bitch. De eerste tien maanden gingen perfect. Dolverliefd. Iedereen om ons heen kreeg het gevoel dat wij elkaars blijvertje waren. En ik? Ik begon hem van mij weg te duwen. Ik begon af en toe een gemene opmerking te maken. Ik wilde altijd mijn zin krijgen. Ik wilde nu de touwtjes in handen hebben in deze relatie. En ik wilde hem pijn doen voordat hij mij pijn kon doen. Langzaamaan kregen we dan ook steeds meer ruzie om vervolgens elke keer samen op bed hard te huilen. Na vijftien maanden besloten we om er een punt achter te zetten. Mijn schuld.
Ik ben er twee jaar verdrietig om geweest. Hij was tenslotte mijn eerste echte grote liefde. En die keer dat ik hem in de kroeg weer met een ander meisje zag, brak wederom mijn hart. Hij was ondertussen doorgegaan met zijn leven. Hij verdiende ook een veel beter meisje dan ik.
Ik heb het mijzelf heel lang niet kunnen vergeven. Uiteindelijk, toen ik 20 jaar was, heb ik een andere jongen leren kennen, waarbij ik ongeveer hetzelfde gevoel kreeg als bij Bart. Maar Bart bleef toch net ietsje specialer. Die nieuwe relatie heeft vijf jaar geduurd, maar dat is weer een ander verhaal.
Mensen zeggen wel eens: Goh je was 16, kalverliefde. Kalverliefde. Ik heb zielsveel van die jongen gehouden en hij zal altijd speciaal voor mij blijven.
Ik vraag mij wel eens af of ik ooit weer dat gevoel mag gaan voelen wat ik bij Bart heb gevoeld. Ik weet wel dat als ik ooit weer zo’n lieve jongen tref ik er helemaal voor zal gaan en hem nooit, maar dan ook nooit probeer weg te jagen bij mij. Ik heb mijn lesje wel geleerd.
Zoooo herkenbaar. Ik heb 1 echte grote liefde gehad. Niet mijn eerste bedpartner trouwens. ik ben kapot geweest van liefdesverdriet. Nadat t uit was nog wel regelmatig sex gehad met hem. En bij hem gold "sex met je ex is the best sex". En nu sinds een maand ofzo (net in de moeilijkste tijd van mijn leven) heb ik weer contact met hem.op fb chat. En iedere keer dat ik hem spreek maakt mijn hart een sprongetje.
BeantwoordenVerwijderenNiks, kalverliefde! Liefde is liefde, maakt niet uit op welke leeftijd. Als je 2 jaar van slag bent erna, dan zegt dat genoeg.
BeantwoordenVerwijderenIk voel je pijn. Ik herken het. Denk dat ik er geen woorden aan vuil hoef te maken, want je weet mijn verhaal. Ik ben er nu, na heel wat tijd en mijn échte grote liefde in dit leven, overheen.
Maar toch zal er altijd een plaatsje blijven in mijn hart. En bij hem waarschijnlijk ook. Bij iedereen die lief en leed met elkaar heeft gedeeld, zo lang.