Twitter

Ik geloof dat het ergens in 2009 was toen ik twitter ontdekte. In het begin gebruikte ik het vooral om up to date te blijven van de laatste gebeurtenissen in de wereld. Al gauw ging ik op zoek naar mensen die mij wel interessant leken en langzaam werd het aantal volgers steeds groter en groter. Er ontstond een groepje waar ik dagelijks 'contact' mee kreeg. Na een tijd kwam er een moment dat ik er geen tijd en zin meer voor had en stopte. In november begon het weer te kriebelen bij mij en besloot ik om een nieuw account aan te maken waar ik momenteel onder twitter.

Ik vraag mij regelmatig af waarom ik eigenlijk twitter. Doe ik het voor de aandacht? Misschien. Vind ik het gezellig? Niet altijd. Doe ik het uit verveling? Dat zeker. Maar de grootste reden is dat ik het een grote soap serie vind. Soms zit ik eens lekker door mijn timeline te lezen en zie ik de raarste dingen voorbij komen. En dan praat ik nog niet over de prive berichten die ik zo nu en dan eens krijg. Mensen doen daar namelijk oneerbare voorstellen in. Ze vragen of ik mee wil doen met een trio (of zelfs met meerdere), of dat ik gewoon een keer een sexdate wil, net of het de normaalste zaak van de wereld is. Zie ik er zo 'makkelijk' uit, of is dat de trend van tegenwoordig? Lekker van bil gaan met een vreemde. Ach, waarom niet joh, het is tenslotte 2012. Door twitter zou mijn seksleven opeens op 'zeer actief' komen te staan. Ik hap nooit toe, maar zie om mij heen dat een aantal tweeps dat wel doen en dat moeten ze ook lekker zelf weten. Ik vraag mij alleen af of ik zo ouderwets ben. Dat zal waarschijnlijk ook wel zo zijn.

Het mooie aan twitter is dat ik ook echte vriendschappen zie ontstaan en daar geloof ik zelf ook in. Ik merk namelijk dat ik met sommige tweeps een hele goeie klik heb. Met anderen heb ik weer totaal niets. Grappig is dat, dat je met de één meer hebt dan met de ander, zelfs op internet merk je dat al vrij snel.

Sommige mensen nemen twitter ook erg serieus. Ik probeer het niet te doen, maar ontkom er niet altijd aan. Ik geloof dat ik zelf ook de reputatie van 'flirt' op twitter heb, maar dat is allemaal spel. Ik ben alles behalve een flirt (alhoewel er zeker een aantal hele knappe mannen rondhangen in mijn timeline, maar mondje dicht).

Toch vraag ik mij af of ik nog zonder twitter kan. Ten eerste, omdat het heel erg handig is als er iets gebeurd in de wereld. Maar ten tweede, toch de gezelligheid. De complimenten en aandacht die je daar krijgt strelen (onbewust) je ego. Ik ontkende het in het begin, maar eerlijk is eerlijk, het doet je goed.

Over een paar weken heb ik mijn eerste tweetup. Geloof mij, ik ben doodzenuwachtig. Als ik maar niet tegenval of verlegen ben. Als er in het echt ook maar een klik is. Achteraf valt dit meestal allemaal 100% mee, als ik de verhalen moet geloven. Ik kijk er dan ook stiekem erg naar uit.

Maar nu genoeg over dit zeer populaire medium. Ik ben twexit.