Kattenkwaad

Met veel plezier kijk ik terug naar mijn jeugd. Ik ben nooit echt een 'meisje-meisje' geweest. Ik speelde altijd met auto's en lego in plaats van met poppen. Ooit hebben mijn ouders mij een poppenhuis gegeven, maar ik denk dat ik mij daar uiteindelijk maar 5 minuten mee heb vermaakt. Ik viel toch altijd weer terug op mijn autogarage en lego. Uren was ik daar stil mee.

Ik geloof ook dat mijn knieën in de zomer nooit veel daglicht hebben gezien. Altijd zaten daar pleisters op omdat ik weer zo lomp was en ze openschaafde. Ik vergeet ook nooit meer die keer dat ik van paaltje naar paaltje wilde springen en hard uitschoof omdat het net had geregend. Hup, daar lag ik op de grond. Mijn bril 10 meter verderop, glas eruit, een kapotte lip, flinke schaafwond op mijn wang. Als ik bloed zag dan raakte ik in paniek (nu nog steeds trouwens) en moest ik altijd flink getroost worden door mijn ouders.

Maar mijn 'mooiste' actie blijft toch wel het tekenen op auto's samen met mijn buurmeisje. Ik kwam op de een of andere manier op het geniale idee om met stenen op auto's te gaan krassen en mijn buurmeisje vond het helemaal geweldig. We gingen samen op zoek naar wat stenen en gingen creatief aan de slag om vervolgens onze ouders er bij te roepen en te laten zien wat voor iets moois we hadden gemaakt. Ze waren hier natuurlijk absoluut niet blij mee. Maar eerlijk is eerlijk, dat zonnetje en die boom stonden geweldig op de motorkap.
Hoe dat toen verder is afgelopen weet ik niet meer precies, maar ik mocht het nooit meer doen.

Dan had je nog zo'n periode dat je deed 'pijltje schieten'. Heel stoer gingen we dan met ons groepje op pad. Een PVC buis en een tas vol papier waar we ondertussen pijltjes van stonden te draaien. In de zomer was dat helemaal geweldig, want iedereen had zijn of haar deuren en ramen openstaan en het voelde zo heerlijk als dan jouw pijltje met een vaart naar binnen geschoten werd. Soms hoorde je gevloek, soms geschreeuw en soms kwamen mensen kwaad naar buiten gerend. En wij? Wij lagen helemaal dubbel van het lachen. Ja, ik was echt een heel stoer meisje vroeger, vol kattenkwaad.

We hadden ook 'het pleintje'. Dat was, zoals je al leest, een plein. Hier hebben we ontzettend veel tijd doorgebracht. Hockey, voetbal, verstoppertje, gewoon zitten en kletsen, naar de stoere voetballende jongens uit de brugklas kijken en hutten bouwen. En als de straatlantaarns aan gingen dan was het tijd om naar huis te gaan, want dat moest ik van papa en mama.

Helaas kwam de periode dat ik huiswerk begon te krijgen en langzaam werd ik serieuzer en ging ik mij meer in mijn boeken en huiswerk verdiepen. Hierdoor werd ik een beetje saai voor mijn vriendinnetjes en steeds minder ging de deurbel met de vraag of ik buiten kwam spelen. Uiteindelijk is heel het groepje uit elkaar gevallen. We gingen ieder onze eigen weg.

Soms kom ik die vriendinnen van toen nog wel eens tegen en dan moet ik altijd aan deze dingen denken. Mooie tijd was dat.